Verleid door de maan, gedragen door het water

Een grote, zalmroze-oranje bal verschijnt van achter de bomenrand die het water van de Rosandepolder van de Rijn scheidt.

Ik slaak een kreet en sla onmiddellijk m’n hand voor mijn mond: we zitten midden in een kringgesprek en de anderen zitten met de rug naar haar toe of hebben haar nog niet gezien. Ik wil eigenlijk het gesprek niet verstoren maar gun de andere deelnemers ook dit plaatje, hierna wordt ze immers alleen maar kleiner en verdwijnt de kleur.

Eerder op de avond hebben we ons hardop afgevraagd waar ze nou toch bleef. De laatste deelnemer, die prachtige volle maan, is er nu ook.

Een paar weken geleden zijn we begonnen met de voorbereiding op het Levend Water Ritueel. De vragen van het zelfonderzoek sloegen de spijker op z´n kop. Het zijn erg rake, gerichte vragen waar je als je er eerlijk antwoord op geeft, heel veel informatie uithaalt. Over wat je tot nu toe belemmerd heeft en nog klein houdt. Je komt erachter waar de schoen wringt en waar dingen vandaan komen. Zelf had ik daar al wel eerder een paar inzichten opgedaan, maar hoe krijg je het voor elkaar dingen anders te gaan doen in je leven? Daar krijg je bouwstenen voor en je kiest zelf een helpende metafoor. Een metafoor die je kunt inzetten als het lastig wordt, en je dreigt terug te vallen in oude patronen, in oud gedrag.

We zagen elkaar voor het eerst op de parkeerplaats, acht deelnemers die elkaar niet kenden. Ietwat onwennig stonden we daar: wat we gemeenschappelijk hebben is dat we ons opgegeven hadden voor deze avond. Verbazingwekkend en ontroerend snel ontstaat er een veilige sfeer. Door de oefeningen die we samen doen, maar nog veel meer door de zachte en zorgvuldige regie van Jawi. Een ieder deelt wat hij of zij ontdekt heeft tijdens het zelfonderzoek en dan blijken we meer overeenkomsten dan verschillen te hebben, zodat we ook opeens een thema voor de avond hebben.

En dan mogen we eindelijk het water in: het voelt als eindelijk omdat het een warme dag is geweest en het water al trekt sinds we hier aankwamen. Nu mogen we afscheid nemen van een oud reactiepatroon om een nieuwe te verwelkomen. Het is ondertussen donker, maar de maan heeft het wateroppervlak in vloeibaar zilver veranderd. Ik dompel me onder en laat me uiteindelijk drijven op mijn rug, starend naar de Melkweg, die vanuit deze positie er nog  mooier uitziet.

De maan heeft me verleid en het water draagt me.