Een ritueel begint voor mij met het verwelkomen ervan. “Ik geef me over aan jou. Help me maar, ik wil zo graag verder. Ik geloof in jouw kracht, ritueel.” Ik besluit me over te geven aan de kundigheid van de coaches en vertrouw er op dat zij mij veilig door dit ritueel zullen begeleiden.

Van ‘voegend gips’ naar een ‘sneeuwjachtluipaard in de bergen’. Dat klinkt nu erg vaag en toch is het met dit ritueel gelukt helder te krijgen. Dankzij het handige vooronderzoek op de website van Jawi konden we al woorden en metaforen geven aan wat er mogelijk is en wat ons te wachten staat.

In de week er naar toe sliep ik al onrustig door het komen van de volle maan. Dat is gebruikelijk. Het was voor mij weer een teken hoe krachtig de uitwerking van de maan op de aarde wel niet is.

“Heel lang heb ik niet in mezelf durven kijken.”

Naar de chaos die was ontstaan, want alles was toch gelukt nu? Evalueren is voor mij het allerengste wat er bestaat. Met dit levend waterritueel voelde dat anders. Samen met een groep met een oprechte intentie kijken naar wat er is en hoe het zou mogen zijn. Het mag. Het kan. En het kan en mag nú.

Niet wetend wat ik nou daadwerkelijk erbij moest verwachten dacht ik dat we de hele avond in het water zouden doorbrengen. Maar dat is precies waar ik ook altijd over struikel in het leven. Te snel, te ver, te graag, pietje ongeduld. Eerst moeten we natuurlijk samen nog voorwerk doen om tot een moment te komen dat het tijd is. En dat is fijn.

In een kring verzamelen we ons bij het water. We creëren een ruimte waarin we veilig kunnen praten. Jawi, die eindeloos veel rust uitstraalt, kijkt met zijn pretogen de groep rond. We zijn allemaal een beetje gespannen. Dan beginnen we en komt eenieder aan de beurt. Het gaat in cirkels. Iets samen doen, iets samen delen. En zo komen we steeds dieper bij het gevoel wat we mogen gaan loslaten en het gevoel dat we mogen verwelkomen.

“Ik speel tikkertje. Hoi, doei.”

Toen ik 4 was is mijn moeder bij ons gezin weggegaan. Mijn vader heeft altijd voor mij en mijn broer gezorgd. En toen ik 8 was kwam er een mooie nieuwe vrouw in mijn leven die hem en ons liefde gaf, ook al was zij niet mijn moeder. Maar er is iets ontwricht in mij. Ik voelde me op momenten verloren en onbegrepen. Ik wilde me hechten, maar echt verbinding aangaan was ook eng. Ik speel tikkertje. Hoi, doei. Ik wil graag mezelf laten zien en verbinding zoeken, maar zodra iemand naar mij toekomt bijt ik van me af en bescherm ik mezelf. Zelf heb ik nog nooit zo helder gezien dat dit patroon was ontstaan in mijzelf.

Je hebt het vaker met patronen in je leven die je zelf probeert te doorbreken. Het lukt je niet om met je verstand de cirkel te doorbreken. Zo ook bij mij. Aan de hand van mijn ervaring hierboven dacht ik altijd: ‘Ik moet vrij zijn, dan ben ik maar alleen en niet gedragen’. Ik had ook het verlangen: ‘Ik wil gedragen worden en geborgen zijn, maar dan kan ik niet vrij zijn.’ Dit paradox beklemde mij zo.

Mijn metaforen

De metaforen die ik had gekozen waren: voegend als water of als gips. Om te overleven als kind paste ik me wel aan want zo kon ik ervoor zorgen dat vanaf mijn kant in elk geval de vrede bewaard bleef. Maar dan ga je vanzelf over je eigen grenzen heen. Uit angst dat nog iemand weg zou gaan. Uiteindelijk verhardde het gips en toen ik niet meer paste barstte het gips. Mijn binnenste kwam naar buiten en ik kon niet langer doen alsof er niets aan de hand was.

De metafoor waar ik naartoe wil groeien is die van het sneeuwjachtluipaard. Een katachtige die alleen in de bergen leeft. Een met een extra lange staart voor balans, vanwege de grote verre sprongen die het dier moet maken in de bergen. Een extra lange staart om om zich heen te slaan als sjaal in de ijzingwekkende kou als de nacht valt. Leven vanuit intuitie in vrijheid en geborgenheid is mijn allerdiepste verlangen.

“Ik mag in vrijheid gedragen worden en geborgen zijn.”

Dan is het tijd. Tijd om het water in te gaan. Ik sta aan de waterrand en tril met heel mijn lichaam. Samen met coach Nicole bespreken we nog een keer helder wat ik nu ga doen. “Ik mag in vrijheid gedragen worden en geborgen zijn. Ik mag vrij zijn in gedragen- en geborgenheid.” Ik mag luisteren naar mijn instinct en erop vertrouwen dat het mij altijd zal dragen en veiligheid zal bieden met alle lieven mensen in mijn leven om mij heen.

Ik stap het water in. Het voelt nu zwaar en moeilijk om vooruit te bewegen. Maar ik wil zo graag. Al de verborgen en opgekropte gevoelens komen naar buiten en mijn lichaam schokt. Met achter mij de groep en de coaches weet ik dat het veilig is en laat ik het maar gebeuren. ‘Kom maar tevoorschijn angst. Kom maar tevoorschijn pijn. Wat is het fijn om nu eens samen met jullie te zijn.’ In het donker van het water en in het licht van de maan. Als we het samen doen, dan komen we er wel uit. Uit mijn mond schieten wat woorden en geluiden en ik probeer me niet te laten afleiden van wat mijn verstand hier wel weer niet van vind. Als ik tot mijn borst in het water sta geef ik me letterlijk over en laat me achterover in het water glijden. Met een volle teug lucht zink ik naar de bodem en voel het zand met mijn handen, billen en benen. Ik adem alles uit wat mij niet langer meer dient. Dan blijf ik nog even hangen in het niets. En ik besluit vanaf nu naar mijn binnenste te luisteren. Ik kom weer boven water en haal diep adem. Daar is het licht weer van die mooie maan. Mijn armen spreid ik languit, “Kom maar naar me toe”, fluister ik. ‘Dans met me mee!’ Als een kind zo blij dartel ik in het water. Ik probeer bewust in te prenten wat ik nu voel en doe, zodat ik dit altijd bij me mag houden en kan oproepen wanneer nodig.

Van mevrouw praatgraag naar een beheerste stille kracht stap ik in de auto naar huis. Een gelatenheid komt over me. Ik voel een ontspanning in mijn lichaam die ik nog niet kende. De constante paraatheid is weg, mijn eigen warme energie stroomt. Die gelatenheid neemt alleen maar meer toe naar hoe langer het ritueel achter mij ligt. De werking zinkt als het ware alleen nog maar dieper in mijn lichaam naarmate tijd verstrijkt. Het besef dat een ritueel zo een impact kan hebben, omdat je jezelf daaraan overgeeft is zo krachtig. Laat het maar toe en laat het maar gebeuren.