Toen
Het waait hard! Het is donker en de kou bijt op mijn blote huid. “Waarom doe ik dit?” gaat er door me heen. Het water klotst hard op het strandje en mijn hart gaat als een bezetene tekeer! Een glaasje met een waxinelichtje staat achter me, maar na de zesde poging om het kaarsje aan te steken, heb ik het opgegeven. Donker, heel donker, want het is nieuwe maan. November 2012, de allereerste keer dat ik het water inloop met de intentie iets in mezelf op te lossen.
Persoonlijk Onderzoek
Al langere tijd worstelde ik met een thema: waarom kan ik niet gewoon ja zeggen als de kinderen mij iets vragen? Waarom zit er altijd een gedachte tussen? Waarom is er eerst die Nee en pas later eventueel een zuinige Ja? Bijvoorbeeld toen mijn zoon belde dat hij ergens ver weg met een lekke band stond, was mijn eerste gedachte: “loop maar, dat moest ik vroeger ook”. Ik legde hem hiermee een standaard op die ik zelf in mijn jeugd heb ervaren.
Toen volgde mijn persoonlijk onderzoek (met af en toe een prikje van mijn vrouw): waar kwam die Nee vóór de Ja vandaan? Was die Nee wel van mij? Het onderzoek richtte zich op hoe ik mijn jeugd heb ervaren. Door omstandigheden die met het verleden van mijn ouders te maken hebben, stond hun Ja-of-Nee-modus over het algemeen op Nee. Niet altijd letterlijk maar een opgetrokken wenkbrauw of bepaalde toon in de stem was voldoende om mij als kind te doen terugtrekken en kleiner te worden. Een gevoel van teveel zijn, teveel vragen is aan me blijven kleven als een schaduw. Die schaduw raak ik nooit kwijt, maar ik kan hem wel bekijken en zien. En omdat ik hem zie, kan ik kiezen voor re-actief Nee zeggen of pro-actief Ja.
De Nee was niet van mij.
Nu
Het is stil. Het water schittert zilver in het licht van de volle maan. Vleermuizen dwarrelen over het spiegelende oppervlak en een uil scheert geruisloos over ons heen.
De perfecte avond voor ‘Levend Water’.
Ik leg de kleden neer en zet het houtblok op de zwart geblakerde ondergrond. Er zijn al heel wat vuurtjes ontstoken op deze plek. Stil ben ik. Mijn gedachten gaan uit naar wie er komen en wat ze hebben geschreven naar aanleiding van de onderzoeksvragen die ik ze heb gestuurd. Merendeels zijn het vrouwen die de moed hebben dit ritueel aan te gaan. Bij sommigen ging het snel, bij anderen was het door-en-door-en-doorvragen tot we samen tevreden waren over de essentie.
De essentie kennen, geeft je een handvat om je mechanisme aan te pakken. Dit zijn prachtige reizen waarin we samen de diepte ingaan. Reizend door herinneringen en het leven zoals dat tot nu toe geleefd is.
Overlevingsmechanismen
Het is fris en de lucht legt minuscule druppeltjes om ons neer. Bij het zwakke licht van een stormlamp wordt er zacht gesproken over wat de deelnemers de afgelopen periode hebben ontdekt. Ze hebben de voorafgaande weken gestoeid met vele voorbereidende vragen. Wat die ontdekkingen betekenen voor hoe ze met zichzelf en anderen omgaan in moeilijke situaties. De mechanismen die ze hebben ontwikkeld vanuit ervaringen uit hun jeugd. Mechanismen die ontstaan zijn om zichzelf te handhaven als kind, maar die nu, in het volwassen leven, beperkend zijn. Er komen in het nu reacties uit voort die ze tegenhouden een vervuld leven te leiden.
Er wordt gelachen, gehuild en gehuiverd.
Kracht
Een magisch gegeven op deze avonden is dat de willekeurige deelnemers altijd een gezamenlijk thema blijken te hebben. Een avond afgelopen seizoen stond in het teken van voorouders die in kampen hebben gezeten en de daaruit voortvloeiende gevolgen en patronen. Burn-outs en depressies, de oorzaken en hoe dit om te vormen naar kracht. Thema’s als misbruik en geweld, onveilige hechting en verwaarlozing of een groot verlies en rouw. Alle avonden konden deelnemers zich met elkaar verbinden op het gezamenlijke thema en elkaar steun bieden.
Gaandeweg de gesprekken wordt het donkerder en kouder en leg ik uit hoe het ritueel in zijn werk gaat. Rustig het water in en goed voelen. Je voeten houden contact met de grond. Het lijf kan gaan trillen, de ademhaling gaat omhoog en versnelt. Het water omsluit je volledig en dit alles met de intentie om een besluit wat je hebt genomen te verankeren.
Godinnen
Mijn besluit, jaren geleden, was om de Nee die ik onbewust had overgenomen te tackelen. Dat is gelukt. Evenals de velen na mij die hun mechanismen hebben doorgrond om vervolgens af te sluiten met ‘Levend Water’.
Wiebelig loopt een deelneemster het water in. De weerstand tegen de kou en het onder water gaan neemt toe. Het systeem weet dat er verandering op komst is en laat van zich horen in de vorm van fysieke en mentale weerstand. Angst en lichte paniek voor het onder gaan, maar ze gaat! Onder water. Eerst snel weer boven, even bijkomen, ademen en weer onder, en weer, en weer. Niets houdt haar meer tegen, ze kent en voelt haar belang om dit te doen. Als een godin komt ze steeds boven en schittert in het maanlicht, pure kracht.
Ik zie dat het goed gaat en ontspan. Ook voor mij zijn deze avonden spannend.
De vrouw geniet van haar overwinning op zichzelf en de elementen. Plonst nog één keer speels het water in en loopt dan stevig terug naar de kant, waar het vuur inmiddels zijn warmte afgeeft. De volgende deelnemer staat al klaar en het ritueel herhaalt zich.
Balans en Dankbaarheid
Als iedereen is geweest volgt de ontspanning, wordt er warme gemberdrank en thee gedronken en nagepraat over de praktische toepassing van het besluit wat is genomen. Het besluit dat ervoor zorgt dat je meer vrijheid, ontspanning en balans ervaart in je leven.
Wat een bijzondere avonden, wat een avonturen, wat een kracht mag er zijn.
Dankbaar dat ik ‘Levend Water’ heb ontwikkeld en daarmee mensen mag ondersteunen, want ik word heel gelukkig van water, vuur en goede gesprekken bij maanlicht.
